Белгазета: Да пытаннях мадэрнізацыі піўной галіны дзяржава вяртаецца кожныя 7-10 гадоў. Як усе гэтыя рэфарматарскія патугі ўплываюць на якасць беларускага піва?
Паўлюк Канавальчык: “Кожны аматар піва са слязамі на вачах успамінае тыя добрыя часы, калі беларускае піва не падвергнулася яшчэ ніякім мадэрнізацыям і не адчувала дапамогі дзяржавы. Цяпер бо ніхто ўжо не разумее, што гэта за піва такое - беларускае, і наколькі сапраўды ўсё ў ім натуральнае. Не сакрэт, што практычна ўся піўная прамысловасць належыць не беларускім кампаніям, а міжнародным піўным карпарацыям, якія зацікаўлены ў узбуйненні, у экспарце, а такім чынам, у вялікіх тэрмінах захоўвання. Беларускія маркі падпарадкоўваюцца гэтым карпаратыўным патрабаванням і стандартам , такім чынам, таксама нашпігаваныя кансервантамі .
Раней піва было значна свежае - адчувалася яго жвавасць. Зараз жа амаль цалкам знішчаны сегмент мясцовага піва і няма перадумоў для таго, каб хтосьці хацеў яго варыць. Стала складана знайсці прынцыповую розніцу па якасці і густу паміж півам розных вытворцаў - усё змяшалася. Піўзаводы страцілі сваю разыначку, свой водар - свой твар. У якасці выключэння можна назваць некалькі незалежных міні -бровараў, якія робяць яшчэ смачнае, жывое піва, якое прыемна піць: «Градскі», «Бівер» , «Гилфорд» , яшчэ парачку .
У Еўропе, Чэхіі, Германіі застаюцца маленькія пізныя заводы, якія заточаныя на мясцовага спажыўца і займаюць нішу менавіта дзякуючы адсутнасці кансервантаў. Так, такое піва павінна псавацца праз 24 дня, але не паспявае гэтага зрабіць - вельмі хутка спажываецца. Для яго рэалізацыі ёсць дэмакратычныя пабы , якія трымаюць сегмент разліўнога рынку. У Еўропе - не ў нас .
Поўны тэкст інтэрв’ю можна пачытаць тут