Сябра Центральнага Савету БПЗ Дмітрый Серабракоў у спецыльным каментары для выдання Белгазета растлумачыў сэнс фільма "Дыктатар" ( рэж: Саша Барон Коэн) і прапанаваў сваю версію разумення феномена дыктатуры ў сучасным свеце

Дмірый Серабракоў:

 "Ёсць такая традыцыя - паглядаць у бок тых, у каго горш, каб самому сабе здавацца на мазі. Паўночная Карэя была папулярная ў СССР сярод вузкага круга інтэлігенцыі. Нават вядомую песню тады перайначылі на новы лад: "Так падобна на Расію - дзякуй богу, не Расія". Як бы ні было цудоўна ў Расіі ці, скажам, у Беларусі, заўсёды можна кіўнуць на таго, у каго яшчэ "чудесатей". Гэтак сама і ў амерыканцаў – ім падабаецца  назіраць здалёк чужыя дыктатуры, каб лішні раз прасякнуцца пачуццём гонару за свой stars and stripes"….

"Дыктатура не мае рацыянальнага абгрунтавання. Амерыканцы ўпэўнены ў тым, што кожны дыктатар - гэта паталагічны маньяк і вар'ят. Няхай гэта будзе праўдай, не было б так страшна - падобных тыпаў лёгка адсачыць на раннім этапе і не дапусціць да ўлады. Куды горш тое, што дыктатарам пры папушчальніцтве - а часам і санкцыі грамадства, можа стаць любы параўнальна разумны і нават абаяльны ў звычайным жыцці чалавек”.

“На змену дыктатуры рэдка прыходзіць чыстая дэмакратыя - для гэтага павінны ўдала супасці вельмі шматлікія складнікі. Часцей за ўсё з'яўляецца тое, што сучасныя палітолагі завуць “демакратура”, калі дэмакратычныя інстытуты - толькі ілюзія, шырма, патрэбная для таго, каб бесперашкодна ўзбагачацца купцы людзей, якая мае не абмежаваную ўладу над грамадствам ".

"Фільм трохі перагукваецца з "Боратам", але на парадак вышэй яго. Там Саша Коэн проста голай жа...ой рассякаў, а тут ёсць вызначаны філасофскі пасыл. Не пабаюся параўнаць яго "Дыктатара" з "Вялікім дыктатарам" Чарлі Чапліна. Хоць, вядома, гэта зусім розныя кінасветы".

Матэрыял цалкам можна паглядзець тут

Прэс-служба Беларускай Партыі "Зяленыя"